سر گیج عقاب

.......

یادمه قبل از سوال 

کبوتر با پای من راه می رفت 

جیرجیرک با گلوی من می خوند 

شاپرک با پر من پر می زد 

سنگ با نگاه من برفو تماشا می کرد 

سبز بودم درشب رویش گلبرگ پیاز 

هاله بودم در صبح گرد چتر گل یاس

گیج می رفت سرم در تکاپوی سر گیج عقاب 

نور بودم در روز

سایه بودم در شب

خود هستی بودم

روشن و رنگی و مرموز و دوان

من عفریته مرا افسون کرد

مرا از هستی خود بیرون کرد

راز خوشبختی آن سلسله خاموشی بود

خود فراموشی بود

چرخ و چرخیدن خود با هستی

حذر از دیدن خود در هستی

........

(حسین پناهی)